Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2025

Μεγαλείο

 Πρόσεχε μην ξεγελαστείς από τη θαλασσινή αυτή ηρεμία και τα πολύχρωμά της πουλιά και ψάρια η θάλασσα λέει αλήθεια μόνο όταν είναι φουρτουνιασμένη. του Ziya Movahed

Ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή


Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή. Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι.

Το καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης!».
Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τι δύναμη έχει η ταπείνωση!

Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».
Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, να ακτινοβολή. Όταν ο άνθρωπος παίρνη όλο το σφάλμα πάνω του, τον λούζει η Χάρις του Θεού. Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία η δική μου υπερηφάνεια να κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, αλλά το πρόσωπό του έλαμπε! Το ίδιο πρόσεξα προ ημερών και εδώ. Ήρθαν μερικές αδελφές να συζητήσουμε. Είπαμε διάφορα˙ αναγκάστηκα να τις μαλώσω πολύ. Μία από αυτές δεν βοηθήθηκε καθόλου˙ κρύα ήρθε, κρύα έφυγε˙ μόνον εκεί πέρα έλεγε τα κουσούρια των άλλων χαρτί και καλαμάρι - βλέπεις, όποιος δεν κάνει δουλειά στον εαυτό του, έχει αυτό το ..χάρισμα! Μία άλλη στρυμώχθηκε, μέχρι που έκλαψε. Ταπεινώθηκε, αλλά μετά έλαμπε το πρόσωπό της. Βλέπετε τι κάνει ένας ταπεινός λογισμός με συντριβή! Αμέσως πάνε όλα τα κουσούρια στην άκρη, τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του˙ ενώ με έναν λογισμό υπερήφανο ή βλάσφημο σκοτεινιάζει. Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή μας ένας πολύ ταπεινός λογισμός που θα φέρη για μια στιγμή ο άνθρωπος, δεν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί. -

Γέροντα, αν κάποιος είναι υπερήφανος και βάλη έναν ταπεινό λογισμό, θα τον βοηθήση ο Θεός;


- Εμ, αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό δεν θα είναι υπερήφανος˙ θα είναι ταπεινός και θα τον βοηθήση ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός˙ πάει μία από ‘δω - μια από ‘κει, ανάλογα με το τι λογισμό έχει. Ο υπερήφανος, αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό, βοηθιέται. Και ο ταπεινός, αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, παύει να είναι ταπεινός. Είναι κανείς σε καλή πνευματική κατάσταση; Αν υπερηφανευθή, τον εγκαταλείπει η Χάρις του θεού και φθάνει σε άσχημη κατάσταση. Είναι σε άσχημη κατάσταση, γιατί έκανε λ.χ. κάποιο σφάλμα; Αν συναισθανθή το σφάλμα του και μετανοήση ειλικρινά, έρχεται η ταπείνωση και φθάνει σε καλή κατάσταση, γιατί η ταπείνωση φέρνει την Χάρη του Θεού. Αλλά, για να γίνη η ταπείνωση μόνιμη κατάσταση στον άνθρωπο, ώστε να παραμείνη μέσα του η Χάρις του Θεού, χρειάζεται δουλειά πνευματική.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

«Ποιός είσαι εσύ που λες: «εγώ και εγώ»;

Από πού κατέβηκες;

Από που ήρθες;

Εκ του μη όντος δεν ήρθες στον κόσμο;

Από μια χούφτα χώμα δεν σε έπλασε ο Θεός;

Και πάλι, τί έχεις να γίνεις νομίζεις, μετά τον θάνατό σου;

Χώμα!

Σαν τι θεωρείς λοιπόν τον εαυτόν σου και κρατάς αυτό το εγώ;».

Όσιος Άνθιμος της Χίου

Η βραχονησίδα "Χελωνακι" στον κόλπο του Ναυαρίνου !

 Μπορεί να είναι εικόνα λίμνη και φύση

Ρωτήσαμε κάποτε τη Γερόντισσα Γαλακτία: – Τί είναι το διορατικό χάρισμα;

Μπορεί να είναι εικόνα 6 άτομα και κείμενο
Γερόντισσα Γαλακτία: Επικίνδυνο παιδί μου και να το κουβεντιάζομε ακόμη!
Βλέπεις, με τα από μέσα (εσωτερικά) μάτια όσα σου παραχωρήσει ο Θεός!
Εκείνα τα μάτια βλέπουν πολύ πιο δυνατά.
Όμως, αυτός που έχει τέτοια χαρίσματα, χρειάζεται μεγάλη, μεγάλη, πολλή μεγάλη ταπείνωση για να μη βλάψει την ψυχή του!
Θέλει το πράμα σιωπή, μετάνοια, ταπείνωση.
Όλα τα σφραγίζει η σιωπή.
Μιλάς μόνο με εντολή Θεού!
Λίγο να ξεσύρει ο νους σου τα ’χασες όλα!
Πρώτα πρέπει με το χάρισμα αυτό να βλέπεις τα μέσα σου και να κλαις!
Να ζητάς έλεος!
Να μη ζητάτε τέτοια χαρίσματα!
Είναι μαρτύριο για όποιο τα έχει!
Να ζητάτε ταπείνωση, να βλέπετε τις αμαρτίες σας και να τις διορθώνετε.
Αυτό να ζητάτε. Αυτό θα μας σώσει.
Όπου ακούτε, «Είδα τούτο, είδα τ’ άλλο» να φεύγετε μακριά!
Εκεί χορεύει ο διάβολος και κάνει και φιγούρες..

Serrat recita Ítaca .Ο Serrat απαγγέλλει την Ιθάκη στα ισπανικά

 

Ἡ προσευχὴ εἶναι πράγματι φάρμακο,ἀλλὰ ἄν δὲν ξέρουμε πῶς νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε, δὲν καρπωνόμαστε τὴν ὠφέλειά του.

 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1TvgFRrtZfXbyW7xiH5sNExIgRDZ8BWeLY_WbDbAGZf2EXyzafsPlWAOxsvNFPjtDnLQVxeat4TJyMG-lN738Iq4JiwBJ27B_oJKz3sMhE19-QRd4u-HT845f_raTrkehF5VyXp-k0R1_/s1600/903.jpg



Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Αχ Αγέρα

 Μουσική: İlhan Şeşen Στίχοι: İlhan Şeşen - Βασιλική Παπαγεωργίου Αχ αγέρα π' ανεμίζεις του πελάγου τον αφρό...

 

Το γνωστό ελληνοτουρκικό (τουρκοελληνικό) τραγούδι που ηχογραφήθηκε στην Πόλη και κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και Τουρκία

Αυτό δεν πουλιέται


Μια παλιά ιστορία λέγει:

Κάποτε ο διάβολος το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ-μάρκετ, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα του.

Ανάμεσα στα εμπορεύματα του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε βάλει μια πινακίδα που έλεγε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ. Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν, το παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και ανυποχώρητος.

Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ό,τι άλλο θέλετε, μπορώ να το πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό μου είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω, εκείνα που δεν θα μπορούσα να τα κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!…

Ποιό ήταν αυτό το εργαλείο;

Ένας που θέλησε να το περιεργαστεί λίγο καλλίτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Και πράγματι. Όταν στη καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα!

Γι’ αυτό και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχρηστέψουμε το όπλο αυτό του διαβόλου.

Πώς όμως θα το αχρηστέψουμε;

Ας ακούσουμε, τί μας λέει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος:

«Η έλλειψη πίστης στο Θεό προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτός χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και στο Θεό, με σκοπό να μας χωρίσει μια για πάντα από το Θεό!

Αυτό τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο διάβολος αυτό το ξέρει. Και γι’ αυτό αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στο Χριστό.

Πώς;

Άλλοτε σπέρνει μέσα στη ψυχή μας αμφιβολίες.

Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρέσει ο Χριστός! Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία. Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ μπορείτε!

Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!.., Και αν ο διάβολος δεν σας το παραδίνει το όπλο του αυτό, αρπάξτε το του με τη βία!… Διώξτε και καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς.

Μην ξεχνάτε ποτέ ότι:

Ο Κύριος θέλει τη σωτηρία όλων μας. Και συνεπώς και τη δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας φωνάζει: «Δεύτε προς με… καγώ αναπαύσω υμάς». Μη νομίζετε, ότι το ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι! Ο Κύριος το έσπειρε στη ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί.

Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνει στη ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν πρόκειται να σωθείτε.

Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη.

Μην ξεχνάτε, ότι «ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι». Και έχει ένα πόθο:

Να ελεεί. Να ελεεί. Να ελεεί».

(Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, «Αγαλλίαμα Καρδίας»)

Η μοναξιά ενός φανταστικού φίλου

Πολλά παιδιά, στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, πλάθουν στο μυαλό τους έναν φανταστικό φίλο. Τη σκοπιά αυτού του φανταστικού ήρωα και το πώς αισθάνεται όταν ο μικρός του φίλος, τον εγκαταλείπει μπορείτε να δείτε στο επόμενο βίντεο.

Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης. Ἡ μνήμη Σου θερμαίνει τὴν ψυχή μου καὶ τίποτε στὴ γῆ δὲν τὴν ἀναπαύει ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα. Γι᾿ αὐτὸ Σὲ ζητῶ μὲ δάκρυα καὶ πάλι Σὲ «χάνω» καὶ πάλι ποθεῖ ὁ νοῦς μου τὴ γλυκύτητά Σου, ἀλλὰ Ἐσὺ δὲν ἐμφανίζεις τὸ Πρόσωπό Σου, ποὺ ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή μου νύχτα καὶ ἡμέρα.


Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (4)



 ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ

Από το χρίσμα στην έκχυση του πνεύματος. 

 

Συνέχεια από : εδω

 

Μόνον τώρα, αφού πρώτα κατανοήσουμε την σπουδαιότητα που είχε η Βάπτιση, προσωπικά, για τον Ιησού, μπορούμε να υπολογίσουμε και την σπουδαιότητα που αντιπροσώπευε για την Εκκλησία και να αξιολογήσουμε πλήρως τις δηλώσεις των Πατέρων σχετικά με το γεγονός «Είναι σε εμάς -γράφει ο Μ.Αθανάσιος- που απευθύνεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος πάνω στον Ιησού στον Ιορδάνη. Είναι για τον Αγιασμό μας, ώστε να γίνουμε μέτοχοι του χρίσματος και να μπορεί να λεχθεί σε μας: Δεν γνωρίζετε πώς είστε ο Ναός του Θεού και το Άγιο Πνεύμα κατοικεί σε σας (1 Κορ 3,16)».


Το χρίσμα του Χριστού ήταν ένα χρίσμα για μας, με την έννοια ότι πρoοριζόταν για μας. Ο Πέτρος, θέλοντας να εξηγήσει, στο πλήθος που συγκεντρώθηκε, το θαύμα της πεντηκοστής, λέει: τη δεξιά ούν του Θεού υψωθείς την τε επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος λαβών παρά του Πατρός, εξέχεε ταύτο ό νύν βλέπετε και ακούετε (Πράξεις 2,32). Την πεντηκοστή και πρίν ακόμη, στο μυστήριο του Πάσχα, ο Ιησούς εξέχυσε στην Εκκλησία εκείνο το πνεύμα. Που είχε δεχθεί από τον Πατέρα στην Βάπτιση του. Γι’ αυτό και ονομάζεται το πνεύμα του Χριστού. Την πεντηκοστή ο Κύριος Ιησούς, λέει το κείμενο του Βατικανού ΙΙ - καθιστά συμμέτοχο όλο του το μυστικό σώμα, του χρίσματος του πνεύματος με το οποίο ο ίδιος είχε χρισθεί. Ένα και το αυτό πνεύμα κυλά λοιπόν στον Ιησού και σε μας, όπως ο ίδιος χυμός κυλά στην άμπελο και στα κλήματα. 

Βεβαίως, υπάρχει μόνον ένα Άγιο Πνεύμα, μόνον που εδώ πρόκειται για μία ενότητα διαφορετική από την υποστατική, που οφείλεται στην θεμελιώδη ενότητα του τρίτου προσώπου της Τριάδος. Πρόκειται για μία ενότητα ιστορική επίσης, με την έννοια πώς το Άγιο Πνεύμα έρχεται σε μας μέσω της ιστορίας του Χριστού, και όχι κατευθείαν από την αιωνιότητα. Έρχεται μέσω της Εκκλησίας. Αυτό δεν σημαίνει πώς ξεχνούμε την πηγή του Αγίου Πνεύματος (όπως αγαπούν να υπογραμμίζουν οι Ορθόδοξοι αδελφοί) που είναι ο Πατήρ, σαν «πνεύμα του Πατρός». Δεν λησμονείται η αιώνια πηγή του, λόγω του ότι κυττάζουμε προς την άμεση πηγή του στον χρόνο.

Στο Άγιο Πνεύμα, μέσω του Ιησού, εμείς εγγίζουμε απευθείας (δηλαδή χωρίς ξένα διαφράγματα στην Θεία φύση), τον ίδιο τον Πατέρα. Ο Θεός -γράφει ο Απόστολος- έστειλε στις καρδιές μας «Το πνεύμα του Υιού του» δηλαδή το πνεύμα του Ιησού, το οποίο κράζει «Αββά, Πατέρα» (Ρωμ 8,15). Το γεγονός πως το Άγιο Πνεύμα κραυγάζει σε μας «Αββά, πατήρ», είναι η καλύτερη απόδειξη πώς είναι το πνεύμα που υπήρξε στον Ιησού της Ναζαρέτ. Και πράγματι, καθ’εαυτό, καθότι τρίτο πρόσωπο της Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα δεν θα μπορούσε να φωνάξει στον Θεό, ονομάζοντας τον «Πατέρα», διότι δεν είναι «Υιός», όπως ο Ιησούς, διότι προοδεύει από τον Πατέρα (και από τον Υιό) «εκπορευόμενο», όχι «γεννητώς». 

Όταν επικαλούμαστε το πνεύμα, δεν θα πρέπει λοιπόν να κυττάζουμε, ιδεατά, ψηλά στον Ουρανό, ή κάπου αλλού, δεν έρχεται από εκεί το πνεύμα, αλλά από τον Σταυρό του Χριστού. Εκείνος είναι ο «πνευματικός βράχος» από τον οποίο αυτό το ύδωρ το ζών εκχέεται στην Εκκλησία για να ξεδιψάσει τους πιστούς. Όπως η βροχή, στην εποχή της, κατέρχεται πλούσια από τον ουρανό και συγκεντρώνεται στα βραχώδη βάθη των βουνών, μέχρις ότου βρεί ένα άνοιγμα προς τα έξω και μεταμορφώνεται σε πηγή που χύνεται διαρκώς μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι, έτσι και το πνεύμα που κατήλθε και συγκεντρώθηκε ολόκληρο στον Ιησού κατά την διάρκεια της επιγείας του ζωής, πάνω στον Σταυρό βρήκε ένα άνοιγμα, μία πληγή, και έγινε πηγή που αναπηδά, για την αιώνιο ζωή στην Εκκλησία. Η στιγμή κατά την οποία ο Ιησούς εξέπνευσε πάνω στον σταυρό(Ιωάν 19,30), είναι επίσης για τον Ευαγγελιστή η στιγμή κατά την οποία «εκχύνει το πνεύμα» [όπως ακριβώς περιγράφουν  τήν στιγμή τού θανάτου τών Γκουρού, ότι διαχέει τό πνεύμα του στούς μαθητές του πού παρίστανται, καί βάσει τού οποίου ορίζονται οι διάδοχοι τής σχολής. Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει "παραδίδει το πνεύμα". Ας προσέξουμε την αισχρή Μετα-Πατερική Θεολογία την οποία παρακολουθούμε]. 

Η ίδια αυτή έκφραση πρέπει να εννοηθεί, σύμφωνα και με την ιδιαίτερη χρήση της από τον Ιωάννη, και με την μία και με την άλλη σημασία της. Κατά γράμμα σαν εκπνέω και σύμφωνα με την μυστικιστική της σημασία σαν «δίνω το πνεύμα». Το επεισόδιο του ύδατος και του αίματος που ακολουθεί αμέσως στο κείμενο, τονίζει αυτή την μυστική σημασία. Αμέσως μετά, αυτό το μυστήριο αναπαριστάται σχεδόν πλαστικά [εικονίζεται, ενώ ήταν μυστικό], όταν στο δείπνο ο Αναστημένος Ιησούς, φυσά στους μαθητές του λέγοντας τους «Λάβετε πνεύμα Άγιο» (Ιωάν 20,22).

Αλλά εγείρεται αυθόρμητα μία ερώτηση: Γιατί εκείνο το διάλειμμα χρόνου, ανάμεσα στην στιγμή στην οποία ο Ιησούς, στον Ιορδάνη, εδέχθη το χρίσμα, και την στιγμή κατά την οποία, πάνω στον Σταυρό και την πεντηκοστή, συνέβη η έκχυση; [Όπως βλέπουμε όλη αυτή η αίρεση, από το Φιλιόκβε ακόμη, μέχρι την σημερινή ιστορική Εκκλησία και την οικονομία του Αγίου Πνεύματος, εκτός του ότι θεωρεί το κατ’εικόνα σαν την καθαυτή Αγία Τριάδα, την ενυπάρχουσα, κατανοεί την ενσάρκωση του Κυρίου και την ζωή Του, σαν εμφάνιση στον χρόνο. Σαν να μην κατόρθωσε ο Κύριος και να μην είναι δυνατόν να νικηθεί και να μεταμορφωθεί ο ΧΡΟΝΟΣ, δηλαδή ο θάνατος. Ο Κύριος όταν έλεγε Ιδού Καινά ποιώ πάντα, εννοούσε πώς αφήνω όμως τον χρόνο για τα έσχατα. Στην ίδια πλάνη έπεσαν και οι παλαιοημερολογίτες. Διότι ο Κύριος μεταμόρφωσε και τον χρόνο σε ΚΑΙΡΟ. Όπως αποκαλύπτεται με την ενσάρκωση του στην Θεοτόκο και όπως μας θυμίζουν διαρκώς οι Πατέρες στην Ευχαριστία. Πάσαν την βιοτικήν απωθώμεθα μέριμναν, διότι ήλθε ο Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω. Επειδή λοιπόν δεν νικιέται ο θάνατος, όπως βλέπουμε η Ανάσταση δεν παίζει ρόλο, επινοείται μία διαιώνιση του πνεύματος, κάτι ανάλογο με την διαιώνιση του είδους, κάτι παράλληλο, που οδηγεί στην αιωνιότητα, όχι όμως κάποιον, την Εκκλησία μόνον. Σώζει από τον θάνατο, στην αιωνιότητα, την Εκκλησία και Εκκλησία είναι αυτή η διαιώνιση. Εδώ στηρίζεται και η έννοια της διαδοχής της πίστεως των Αποστόλων, σαν κληρονομιά του Αγίου Πνεύματος, ιδίως από τον κλήρο, που τους διαδέχεται στον χρόνο]. Γιατί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέει πώς το Άγιο Πνεύμα δεν μπορούσε να δοθεί, μέχρις ότου ο Ιησούς δεν είχε ακόμη δοξασθεί; Και ο Άγιος Ειρηναίος γράφει: το Άγιο Πνεύμα έπρεπε να συνηθίσει να κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους, έπρεπε να εξανθρωπισθεί και να ιστορικοποιηθεί στον Ιησού, για να αγιάσει, μία μέρα όλους τους ανθρώπους, σεβόμενο χρόνους και τους τρόπους της ζωής και του πάθους των ανθρώπων. «Το Άγιο Πνεύμα -λέει- κατήλθε πάνω στον Υιό του Θεού, έγινε Υιός του ανθρώπου, συνηθίζοντας, σ’αυτόν να κατοικεί και να αναπαύεται ανάμεσα στους ανθρώπους, για να δυνηθεί να ενεργήσει σ’αυτούς την θέληση του Πατρός και να τους ανακαινίσει από τα γηρατειά στην νεωτερικότητα του Χριστού» (Κατά αιρέσεων ΙΙΙ, 17,1) [Σαν εξωγήινος δηλαδή]. Μέσω του Ιησού, το πνεύμα ριζώνει, ας πούμε, μέσα στον άνθρωπο, φυτεύει και περιμένει να ριζώσει, η χάρις στον άνθρωπο [σαν έμπειρος αγρότης]. Όμως στον Ιησού που δεν έχει αμαρτία, το πνεύμα μπορεί να κατέλθει και να παραμείνει (Ιωάν 1,33) [Έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ το όριο της ανοησίας. Βρισκόμαστε σε παράνοια. Δύσκολα αντέχονται] συνηθίζοντας την παραμονή τους ανάμεσα στους ανθρώπους διαφορετικά από την Π.Δ., όταν η παρουσία του στον κόσμο ήταν μόνον «περιστασιακή». Κατά κάποιο τρόπο και το Άγιο Πνεύμα ενσαρκώνεται στον Ιησού της Ναζαρέτ, παρότι η ενσάρκωση έχει διαφορετική σημασία σ’αυτή την περίπτωση, εννοείται σαν έλευση και κατοίκηση σε μία σάρκα. [Η Βατικάνειος Εκκλησία τελικώς, με μία σύνθεση, προσλαμβάνει και τον προτεσταντισμό και την Ορθοδοξία, μετά την ακάματο διαστροφή της από τους Ρώσους μετανάστες και ιδιαιτέρως τον Φλωρόφσκι]. [Όλη αυτή η αισχρή κακοδοξία, πραγματικά η χειρότερη όλων. Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, όπως την ονόμασαν οι σύγχρονοι μας Πατέρες σαν τον Πόποβιτς, προκύπτει από την κατάργηση της Ουσίας του Θεού, την άρνηση των ακτίστων ενεργειών και την κατανόηση των Υποστάσεων, κάτω από την επιρροή του Αυγουστίνου, σαν σχέσεων]. «Ανάμεσα σε εμάς και το πνεύμα του Θεού, γράφει ο Καβάσιλας υπάρχει ένας διπλός τοίχος χωρισμού: εκείνος της φύσεως και εκείνος της διεφθαρμένης θελήσεως από την αμαρτία. Ο πρώτος αφαιρέθη από την μέση από τον Σωτήρα με την ενσάρκωση Του (και συμπληρώνουμε εμείς, με το χρίσμα του) ο δεύτερος με την Σταύρωσή Του, καθότι ο σταυρός αφάνισε την αμαρτία. Αφαιρούμενοι λοιπόν και οι δύο τοίχοι, και τα δύο εμπόδια, δεν εμποδίζει τίποτε πλέον την έκχυση του Αγίου πνεύματος σε κάθε σάρκα (Η εν Χριστώ ζωή 3,1). 

Τι λέει όμως στ’αλήθεια το κείμενο του Καβάσιλα, χωρίς την κακοποίηση του Βατικάνειου: «Ο Θεός δεν διέφερε από τους ανθρώπους κατά τον τόπο, αφού κατείχε κάθε τόπο, αλλά εξαιτίας της αντιθέσεως που υπήρχε. Η ίδια η φύση μας έμενε χωρισμένη από τον Θεό, επειδή διέφερε κατά πάντα από Αυτόν και δεν είχε τίποτε κοινό μαζί Του, αφού αυτός ήταν μόνο Θεός και η φύση μας μόνο άνθρωπος. Αλλά όταν η σάρκα θεώθηκε και η ανθρώπινη φύση έλαβε ως υπόσταση τον ίδιο τον Θεό, το τείχος έγινε πλέον μύρο. Και η αντίθεση εκείνη δεν έχει θέση, αφού, η μία υπόσταση, που ήταν μόνον το Ένα, έγινε και το άλλο. Αυτή καταργεί το διαχωρισμό ης Θεότητος και ανθρωπότητος ως κοινός όρος των δύο φύσεων, γιατί σε πράγματα που διίστανται, κοινός όρος δεν μπορεί να υπάρξη». 

Συνεχίζεται 


Κοιμήθηκε ο Γέροντας Κοσμάς, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Στομίου Κονίτσης, διάδοχος του Αγίου Παϊσίου στο μοναστήρι αυτό..

 

Μορφή Αγία, ασκητική.

Ήταν τραπεζικός και τα άφησε όλα για τον Χριστό.. συνεργάτης του αειμνήστου αγιασμένου Δεσπότη μας Σεβαστιανού.

Πνευματικός - Εξομολόγος πολλών ψυχών...

Και για χρόνια μόνος του στο Στόμιο. 

Όποιος έχει πάει ξέρει τι πάει να πει Στόμιο...

Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ; ἐν τῷ φυλάξασθαι τοὺς λόγους σου. 

(Ψαλμός 118, 9)


Με ποιο τρόπο θα πετύχει ο νέος στη ζωή του και θα κατορθώσει να προφυλαχθεί από κάθε κίνδυνο και παγίδα του κόσμου; 

Τηρώντας με ακρίβεια τους λόγους.

Μας έλεγε μια φορά που ανεβήκαμε στο Στόμιο ότι η ζωή του νέου καταξιώνεται μόνο όταν είναι κοντά στον Θεό... 

Έλεγε ξανά και ξανά να εκτιμήσουμε την μεγάλη δύναμη του Ψαλτηρίου, να μην το αφήνουμε από τα χέρια μας. 

"Πολύ μεγάλη,παιδιά μου, η δύναμη των Ψαλμών του Δαυίδ..."

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο

 Κύριος οίδε, σε πόσες πνευματικές μάχες είχε ως πανοπλία του το Ψαλτήρι...

Χωρίς υπερβολή, αν τον έβλεπες μπροστά σου, έλεγες μέσα σου ότι ξεκόλλησε από κάποια τοιχογραφία Οσίου..


  Πήγε με χαρά να συναντήσει τη Μάνα Παναγιά την οποία μια ολόκληρη ζωή υπηρέτησε, αλλά και τον Άγιο προκάτοχό του...

   Καλό Παράδεισο, πατέρα!

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και καλάμι ψαρέματος

πηγή

Που πάς ψυχή;

 Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο και μαντίλα

Που πας ψυχή;
Όταν ελεύθερη τα βράδια φεύγεις;
Που πας ψυχή;
Σε ποιους και πόσους γαλαξίες ταξιδεύεις;
Που πάς ψυχή;
Σε ποιών τα όνειρα, μπαίνεις και τα κουρσεύεις;
Που πας ψυχή;
Με ποιες ψυχές, μαζί τους να βρεθείς γυρεύεις;
Δεν είσαι λεύτερη εδώ, μα λεύτερη θέλεις να ζήσεις
Και λαχταράς να κοιμηθώ, αλλού να πάς να ξενυχτήσεις
Δεν είσαι λεύτερη εδώ, πουλί κλεισμένο στο κλουβί σου
Το σώμα που σε κουβαλά, είναι ψυχή μου η φυλακή σου
Που πάς ψυχή;
Για να ξεχάσεις των ανθρώπων τις κακίες;
Που πάς ψυχή;
Και ισορροπείς απ της ζωής τις αδικίες
Που πάς ψυχή;
Με Άγιους άραγε μιλάς; ή με Αγίες;
Που πάς ψυχή;
Λόγο να δώσεις για δικές μου αμαρτίες;
Και εγώ υπάρχω μα δεν ζω, άψυχο σώμα απομένω
Όσο μακριά εσύ πετάς, τον γυρισμό σου περιμένω
Κάθε πρωί να σε ρωτώ, εσένα της ζωή μου το στολίδι
Βρήκες κανέναν να αγαπά, στο βραδινό σου το ταξίδι;
π. Φανουριος

Η Κρήτη του Ρούντο Σβάρτς

 




Ο Ρούντο Σβαρτς έφτασε στην Κρήτη στις 30 Ιανουαρίου του 1943. Το νησί δεν υπήρξε γι’ αυτόν μόνο, ή κυρίως, μια κατεχόμενη περιοχή και ένα από τα πολλά πεδία του πολέμου. Ο Σβαρτς εξοικειώθηκε με τον τόπο, αγάπησε τους ανθρώπους, τη φύση και τα μνημεία. Ακούμπησε τη ζεστή ματιά του στους ανθρώπους και τα πράγματα, αποτύπωσε και κατέγραψε εικόνες με ενδιαφέρον ερασιτέχνη αρχαιολόγου, λαογράφου και φυσιοδίφη.

«4 Ιουνίου 1943»

Ιδιαίτερα το σούρουπο η εικόνα είναι ωραία, όταν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από τους πάγκους αυτή την ώρα, πίνουν καφέ, ρακί ή κρασί και κουβεντιάζουν. Ξεχωρίζουν σαν σιλουέτες στην ανοιχτόχρωμη έξοδο, ενώ από τα μαγαζιά η σκιά του φωτός από τις λάμπες λαδιού γλιστρά στο δρόμο. Η εικόνα αυτή μου θύμισε στην επίδραση του φωτός σε αρκετά έργα του Ρέμπραντ», σημειώνει στις 4 Ιουνίου 1943 στο ημερολόγιο του καθώς περιδιαβαίνει στους δρόμους των Αρχανών ο στρατιώτης της Βέρμαχτ Ρούντο Σβαρτς, ζωγράφος στο επάγγελμα στην πολιτική του ζωή.

«13 Φεβρουαρίου 1944»

Σήμερα είναι Κυριακή πρωί. Ο ήλιος λάμπει και με δελεάζει για οδοιπορικό και έτσι αρπάζω το μπλοκ ζωγραφικής μου και περπατώ στα Μάλια και το χώρο ανασκαφής του τότε μινωικού πολιτισμού. Ο δρόμος με οδηγεί κατά μήκος της παραλίας και έχω πάντα το γραφικό ελκυστικό πανόραμα του κόλπου των Μαλίων.



Πορτρέτο του Rudo στην Κνωσό. Βρέθηκε στην Κρήτη, στρατιώτης της Wermacht. Δεν έριξε ούτε μια τουφεκιά. Ζωγράφιζε και φωτογράφιζε.



Κρατούσε ημερολόγιο...



Η μάτια περιπλανιέται στη μαύρη αίθουσα. Πέφτει στην προθήκη με τα προσωπικά του αντικείμενα...



Και τα ημερολόγια του...



Δίπλα η φωτεινή αίθουσα με τα λάδια, τα παστέλ, τις ακουαρέλες και τα μολύβια.



Τη ζωγράφισε και την έβαλε να προσθέσει το όνομά της [κάρβουνο σε χαρτί]



Πιθάρια στη Φαιστό [ακουαρέλα]



Βοσκός στα Κεράσα [κόκκινο μολύβι]



Κνωσός, ξανά [ακουαρέλα]



Ο κόλπος της Μεσαράς, στο βάθος το όρος Κέδρος [κόκκινο μολύβι]



Οι παρυφές της Αυγενικής, στο βάθος ο Ψηλορείτης [Φωτογραφία]



[Φωτογραφία Κρητικού βοσκού]



Πιτσιρίκια στο χωριό Μητρόπολη της Μεσαράς [Φωτογραφία]



Αγία Γαλήνη [Φωτογραφία]



Γόρτυνα, Νυμφαίο [Φωτογραφία]



Φύλλο Ημερολογίου. Το μοναστήρι και η ηγουμένη της Παλιανής [μολύβι - μελάνι]



Σοκάκι στο Ηράκλειο. Στο βάθος ο Άγιος Τίτος [μολύβι]



Χαρουπιές στα Μάλια [Μολύβι]

Τον Οκτώβριο του 2008 η Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών έγινε αποδέκτης μιας γενναιόδωρης παραχώρησης. Οι κύριοι Ingo Schwarz-Quandt και Heinz Schwarz, γιοι του Γερμανού ζωγράφου Rudo Schwarz, δώρισαν στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης ένα τμήμα του αρχείου και των έργων του πατέρα τους, ο οποίος, ως στρατιώτης της Βέρμαχτ, υπηρέτησε στην Κρήτη το 1943-44.

Το κρητικό Αρχείο Rudo Schwarz περιλαμβάνει 18 ελαιογραφίες και πορτραίτα με μολύβι ή κάρβουνο, ένα Φωτογραφικό Άλμπουμ με 460 περίπου φωτογραφίες και ένα Ημερολόγιο 388 σελίδων, στο οποίο καταγράφεται η περιήγησή του κυρίως στο νομό Ηρακλείου και το βορειοδυτικό τμήμα του νομού Λασηθίου με ένθετα λεπτομερή σχέδια (ακουαρέλλες, παστέλ, σκίτσα με μολύβι και πενάκι).

 

Ρωσία: Ρωσοφοβική παράνοια στις Γερμανικές εκλογές

το δώρο ενός θανάτου

 

της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου

Κοντεύουν σαράντα ημέρες από την κοίμηση του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου. Εκείνες τις ημέρες μίλησαν πολλοί και ακούσθηκαν πολλά. Προβλήθηκαν ευτυχώς και συνεντεύξεις του, αλλά και ομιλίες του διάφορες.

            Η ζωή του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου υπήρξε εξ αρχής  δώρο του Θεού στην πιστή μητέρα του, η οποία τον κυοφόρησε και τον έφερε στον κόσμο με πολλή προσευχή και κίνδυνο της δικής της ζωής. Ο ίδιος προσπάθησε να αγαπήσει τον Θεό, καθώς έλεγε, κατά το «καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μαρκ. 12, 30-31).  Προσευχόμενος κάποτε στην Αιθιοπία, σε ώρα που βρέθηκε κοντά στον θάνατο, είπε: «Θεέ μου, μπορείς να έχεις πολλά παράπονα από μένα∙ αλλά προσπάθησα να σε αγαπήσω». Και πρόσθεσε μιλώντας στον δημοσιογράφο: «Προσπάθησα να ζήσω μέσα σ’ αυτό το μυστήριο της αγάπης του Θεού… Δεν τα έχω καταφέρει πάντοτε, αλλά ξέρω ότι η προσπάθεια έχει το δικό της νόημα» (Συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, Δεκέμβριος 2017). Θεωρεί «ύψιστη πραγματικότητα, επαναστατική αλήθεια» τον λόγο του ευαγγελιστού Ιωάννου «῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ιω. Α΄4,16). Γι’ αυτό έλεγε: Δεν πιστεύομε στη δύναμη της βίας, αλλά στη δύναμη της αγάπης. Κρατηθείτε μακριά από την αγάπη της δύναμης, συμβούλευε. Κάποια άλλη φορά είπε ότι «η  εξουσία της αγάπης μπορεί να μας απαλλάξει από την αγάπη της εξουσίας», η οποία συνδέεται με πολλά δεινά. Δυνατός πάντα ο λόγος του και χαρίεις, διότι ήταν λόγος αληθείας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεχωριστή δύναμη και χάρη προσδίδει το χιαστό σχήμα λόγου (δύναμη της αγάπης- αγάπη της δύναμης∙ αγάπη της εξουσίας - εξουσία της αγάπης), το οποίο τόσο απλά και φυσικά χρησιμοποιείται.

Εκείνος όλα τα έδωσε στον Θεό. Επέλεξε την αυταπάρνηση, όταν μια Μεγάλη Τρίτη ως έφεδρος αξιωματικός, άκουσε το του Ευαγγελίου∙ «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει» (Ιω. 12,24). Όπου τον κάλεσε η Εκκλησία, ανταποκρίθηκε χωρίς ποτέ να λογαριάσει κόπο, δυσκολίες, προβλήματα, κινδύνους. Όπου τον έστειλε, την τίμησε.

Στην Αφρική είχε να αντιμετωπίσει φτώχεια, αρρώστιες, φυσικούς κινδύνους, αλλά βρήκε ανθρώπους χαρούμενους που ήξεραν να τραγουδούν και να χορεύουν, ανέφερε σε μια ομιλία του. Όταν τους άφησε, για να βρεθεί στην Αλβανία, τους είπε πως τους αφήνει, επειδή κάποιοι άλλοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από αυτούς, και εκείνοι τον κατάλαβαν.

Και βρέθηκε στην Αλβανία, όπου, όπως ο ίδιος ανέφερε, «δεν παρέλαβε θρόνο, αλλά ανέλαβε ένα σταυρό». Βρέθηκε στη μόνη χώρα του κόσμου, όπου η πίστη στον Θεό είχε απαγορευθεί από το Σύνταγμα. «Ο Χριστός εκεί είχε σταυρωθεί και ταφεί για είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια», είπε. Βρήκε ερείπια εκκλησιών και καρδιές κλειστές από το κήρυγμα της αθεΐας και την καχυποψία. «Εκείνο που με στήριξε», είπε, «ήταν η αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι για τον εαυτό μου, αλλά ότι είχα μια αποστολή και έπρεπε να μου φθάνει μόνον ο Θεός». Αυτό του έδωσε τη δύναμη να κατανοήσει, να δικαιολογήσει και να θεωρεί αδικημένους αυτούς, οι οποίοι, μεγαλωμένοι στην αθεϊστική προπαγάνδα, τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία, όταν πρωτοπήγε.

Και τότε «ανοιχτήκαμε στις ανάγκες της κοινωνίας… Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο ήταν δικό μας… Δεν ήταν ορθόδοξοι, αλλά ήταν άνθρωποι που πονούσαν και χρειαζόντουσαν στοργή». Η αγάπη του στον Θεό πλάτυνε τόσο την καρδιά του, ώστε να χωράει όλους τους ανθρώπους. «Όλα τα δένδρα μπορούν να αναπτυχθούν ελεύθερα κάτω από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης», έλεγε. Υπήρξε συμπαραστάτης πάντοτε των πονεμένων και αναγκεμένων, χωρίς να διακρίνει τους ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους, το χρώμα, την εθνικότητα ή τη θρησκεία. Οι άνθρωποι όλοι είναι εικόνες Θεού και ως εκ τούτου σεβαστές. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν οικουμενικός, όχι οικουμενιστής. Όντας ξεκάθαρος και ανυποχώρητος στην ορθόδοξη πίστη του, αντιμετώπιζε με σεβασμό τα πιστεύω των άλλων, και όλους τους αγκάλιαζε.

Συγκλονιστική η γεμάτη ευγνωμοσύνη μαρτυρία του απλού Κρητικού, που μετέφερε το νεογέννητο παιδί του στην Αθήνα για θερμοκοιτίδα στο Νοσοκομείο Παίδων. Συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο στο αεροδρόμιο∙ έτυχε να συνταξιδεύουν. Ο Αρχιεπίσκοπος τον νοιάσθηκε να τακτοποιηθεί στο αεροπλάνο, να φθάσει στο Νοσοκομείο, να τακτοποιηθεί το παιδί και φρόντισε και για κείνον, έναν άγνωστο!

Έλεγε επίσης πως τα προβλήματα υπάρχουν για να τα λύνομε. Ως μαθητής ήταν, ως γνωστόν, άριστος και στα Μαθηματικά και θα μπορούσε να τον είχε κερδίσει το Πολυτεχνείο, όπως όλοι περίμεναν. Αυτός όμως προτίμησε τη Θεολογική Σχολή. Αργότερα ως καθηγητής της Θεολογικής Σχολής νοιάσθηκε για τους φοιτητές που βρέθηκαν στην εξέγερση της Νομικής και κατόπιν του Πολυτεχνείου και ύστερα στα κρατητήρια της Ε.Α.Τ - Ε.Σ.Α., σε μια εποχή που ήταν επικίνδυνο να εκφράζεσαι ελεύθερα.

Ευφυέστατος, με μόρφωση μεγάλη, πολύγλωσσος, με συγγραφικό έργο αξιόλογο, εγνωσμένου κύρους και με πολλούς τιμητικούς τίτλους, εκπλήσσει με τις γνώσεις του. Και συγχρόνως είναι τόσο ταπεινός! Την ίδια μέρα που αναγορεύθηκε Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων στη Θεολογική Σχολή Αθηνών εκλέχθηκε και Επίσκοπος Ανδρούσης από την Εκκλησία της Ελλάδος. «Αναστάσιε, μην ξεχνάς ότι είσαι πάντα φοιτητής και πάντα διάκονος», είπε στον εαυτό του. Στο σχόλιο δημοσιογράφου ότι επιτέλεσε μεγάλο έργο, ένα θαύμα, απάντησε: «Το θαύμα του Θεού. Εμείς υπηρέτες του». Η ταπεινολογία δεν έχει σχέση με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Είναι βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής, αλλά και τηρητής της. Στην προσωπικότητά του αληθεύει το «ὅσῳ μέγας εἶ, τοσούτῳ ταπεινοῦ σεαυτόν, καὶ ἔναντι Κυρίου εὑρήσεις χάριν· ὅτι μεγάλη ἡ δυναστεία τοῦ Κυρίου καὶ ὑπὸ τῶν ταπεινῶν δοξάζεται» (Σοφ. Σειρ. 3,18-20).  Άλλοτε πάλι, όταν τον ανακήρυξαν επίτιμο δημότη Λάρισας, αναφέρθηκε με αρχοντική λεπτότητα στα επαινετικά λόγια του δημάρχου Λαρίσης για το σημαντικό έργο του: «Ο δήμαρχος με την καλοσύνη του έχει ένα φακό και τα μεγαλώνει όλα τα πράγματα…», σχολίασε.  

Καταπλήσσει επίσης  η εσωτερική ελευθερία του και η σχετική τοποθέτησή του. «Μάθετε να αντιμετωπίζετε το θέλημα του Θεού και να είσαστε ελεύθεροι από το δικό σας θέλημα», συμβούλευε. «Να είσαστε ελεύθεροι από την απαίτηση της ευγνωμοσύνης των άλλων, ελεύθεροι από το παράπονο, την πικρία, την αγανάκτηση». Τον δρόμο που υποδείκνυε, τον βάδιζε πρώτα ο ίδιος. Τρόπος της ζωής του ήταν η θυσία του εαυτού του. Προσπερνούσε τα πολύ δύσκολα με το «Θεέ μου, είμαι στα χέρια σου». Το πίστευε βαθιά. Τον εγωκεντρισμό θεωρούσε αίτιον πολλών κακών. Το αντίθετο της ειρήνης είναι ο εγωκεντρισμός, ο οποίος φέρνει την κενοδοξία και την απληστία, είπε κάποτε. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ως αιτία πολέμου τη διαφορετική θρησκευτική πίστη. «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το λάδι της θρησκείας, για να δυναμώνει τη φωτιά των συγκρούσεων. Το λάδι του θρησκευτικού βιώματος πρέπει να χρησιμοποιείται για να επουλώνει πληγές, και όχι για να αναζωπυρώνει τη φωτιά των πολεμικών συρράξεων», διακήρυττε. 

Τον υποδέχθηκαν στην Αλβανία 14-15 άνθρωποι, αλλά οι περισσότεροι τον είδαν με καχυποψία, και κάποιοι με εχθρότητα! Άλλοι τον αντιμετώπιζαν ως μυστικό πράκτορα ξένων συμφερόντων. Και εκείνος σχολίαζε: «Μαζεύομε τις πέτρες που μας πετάνε και κτίζομε». Βρήκε την Εκκλησία της Αλβανίας κατεστραμμένη. Ως βασικές αρχές για την επανασύστασή της θεώρησε τη σωστή διάγνωση της κατάστασης, τη λειτουργία και κατήχηση στις τοπικές γλώσσες και τον γηγενή κλήρο. Νοιάσθηκε για τις ανάγκες όλων αδιακρίτως, ενδιαφέρθηκε για την υγεία και την παιδεία. Για το έργο αυτό έγινε αυτός, ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πανεπιστημιακός Δάσκαλος, ο Ακαδημαϊκός, ο επίτιμος Πρόεδρος …, «διεθνής επαίτης». Φρόντισε ακόμη για την οικονομική αυτονομία και αυτάρκεια της Εκκλησίας της Αλβανίας. Όλα τα έδωσε για τον λαό, που ο Θεός τον κάλεσε να υπηρετήσει. Και είχε πολλά να δώσει, γιατί είχε πολλά χαρίσματα! Σε αυτά συγκαταλέγεται και το ότι ήξερε να επιλέγει τους συνεργάτες του.

Για όλα αυτά, η κοίμησή του υπήρξε συγκλονιστικό γεγονός! Τον κατευόδωσε πλήθος λαού κάθε ηλικίας, επίσημοι και ανεπίσημοι, πιστοί αλλά και διαφορετικής ιδεολογίας άνθρωποι, όλοι με έναν καλό λόγο για εκείνον και με θαυμασμό για το έργο του.

Όντως, «… Ο μέγας στύλος της εν Αλβανία Εκκλησίας έπεσε», όπως είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Έπεσε  και φάνηκε το μέγεθος της προσφοράς του! Έπεσε και έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του! Έπεσε και φάνηκε η ευλογία του Θεού, δώρο στην Ορθόδοξη Εκκλησία για τα πολύ δύσκολα. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος πέρασε στην ανάπαυση της αιωνιότητας! Έζησε στη γη, αλλά ως πολίτης του ουρανού. Η ζωή του ήταν εφαρμοσμένο το Ευαγγέλιο.

Γι’ αυτό ζωογόνησε την πίστη μας, ανέστησε στις ψυχές μας την ελπίδα και μας δίδαξε ότι μπορούμε να πορευόμαστε χαρούμενοι στις δυσκολίες της καθημερινότητας, διότι είμαστε στα χέρια του Θεού, και διότι η προσπάθεια έχει τη δική της αξία. Καύχημα της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας, στήριγμα των πιστών, παράδειγμα φωτεινό των ημερών μας,  δώρο του Θεού στον κόσμο, σε μια εποχή που οι προκλήσεις απειλούν και την ουσία της υπάρξεώς μας.  

Ας είναι ένα ευχαριστώ από καρδιάς τούτο το κείμενο για το  μεγάλο δώρο του Θεού, τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο,  στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε εκείνον άρεσε ιδιαίτερα το « Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15). Και εμείς ομολογούμε: “Θαυμαστός ὁ  Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ” (Ψαλμ.67, 36).

The best way to make children good is to make them happy.

 Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα, παιδί και καθρέφτης αυτοκινήτου 

Ο καλύτερος τρόπος για να κάνετε τα παιδιά καλά είναι να τα κάνετε ευτυχισμένα.

OI ΚΡΥΦΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ


Σατουρνάλια
Ένας τέτοιος τίτλος άρθρου, θα δημιουργήσει έκπληξη και απορία στους αναγνώστες. Σκοπός μας είναι να δείξουμε ότι πέραν των συνηθισμένων κοινωνιολογικών και ιστορικών ερμηνειών των λαϊκών εορτών, υπάρχει μία άλλη μορφή ερμηνείας, πιο βαθειά και αποκαλυπτική, η οποία μας προσφέρει χρήσιμα στοιχεία για την κατανόηση των κοινωνικών φαινομένων.

Κείμενο του René Guènon 
Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης  Αυξεντίου

Σχετικά με μία ''θεωρία της εορτής'' διατυπωμένη από έναν κοινωνιολόγο, είχαμε επισημάνει ότι αυτή η θεωρία είχε, μεταξύ των άλλων ελαττωμάτων, εκείνο να θέλει να μειώσει όλες τις εορτές σε έναν μόνον τύπο, αποτελούμενο από εκείνες που μπορεί να αποκαλεστούν ''καρναβαλικές εορτές'', έκφραση που μας φαίνεται αρκετά σαφής για να είναι εύκολα κατανοητή από όλους, επειδή το καρναβάλι πράγματι αντιπροσωπεύει αυτό που απέμεινε από αυτές (τις εορτές) στη Δύση.

Έλεγα λοιπόν ότι τίθενται, όσον αφορά αυτό το είδος των εορτών, ζητήματα που αξίζουν μία πιο βαθειά εξέταση. Πράγματι, η εντύπωση που δημουργείται είναι πάντα, πριν απ’ όλα, μία εντύπωση ''αταξίας'' με την πιο πλήρη έννοια της λέξης. Πως λοιπόν διαπιστώνεται η ύπαρξή τους, όχι μόνον σε μία εποχή σαν την δική μας, στην οποία θα μπορούσαν, εάν δεν είχαν μία προέλευση τόσο παλαιά, να θεωρηθούν απλά ως μία από τις πολυάριθμες εκδηλώσεις της ''γενικής ανισορροπίας'', αλλά επίσης, και μάλιστα με μία ανάπτυξη ακόμη μεγαλύτερη , σε παραδοσιακούς πολιτισμούς με τους οποίους εκ πρώτης όψεως αυτές φαίνονται ασύμβατες;

Δεν είναι ανώφελο να παραθέσουμε εδώ μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα, και θα αναφέρουμε κατ’ αρχάς ορισμένες εορτές με έναν πραγματικά  παράξενο χαρακτήρα που τελούνταν στον Μεσαίωνα: η ''εορτή του γαϊδάρου'' και η ''εορτή των τρελλών'', στις οποίες ο χαμηλός κλήρος αφηνόταν σε άσεμνες πράξεις, διακωμωδώντας ταυτόχρονα την εκκλησιαστική ιεραρχία και την ίδια τη Λειτουργία. [αυτοί οι ''τρελοί'' φορούσαν εξάλλου ένα κάλυμμα της κεφαλής με μακριά αυτιά, το οποίο θύμιζε το κεφάλι ενός γαϊδάρου, και αυτή η λεπτομέρεια δεν έχει λιγότερη σημασία από την άποψη την οποία θέτουμε].

Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί ότι  παρόμοια πράγματα, των οποίων ο πιο προφανής χαρακτήρας είναι αδιαμφισβήτητα εκείνος της διακωμώδωσης ή ακόμη και της ιεροσυλίας, μπόρεσαν σε μία εποχή όπως εκείνη, όχι μόνον να είναι ανεκτά, αλλά ακόμη να γίνονται δεκτά σχεδόν επίσημα; 

Η "εορτή των τρελλών"
Θα αναφέρουμε και τα ''Σατουρνάλια'' των αρχαίων ρωμαίων, από τα οποία το σύγχρονο καρναβάλι φαίνεται να προέρχεται, αν και δεν είναι πια παρά μία αχνή ανάμνηση: κατά την διάρκεια αυτών των εoρτών, οι σκλάβοι διέταζαν τους κυρίους τους και αυτοί τους υπηρετούσαν [συναντώνται επίσης, σε διάφορες χώρες, περιπτώσεις εορτών του ίδιου τύπου, στις οποίες έφθαναν μέχρι να δώσουν προσωρινά σε έναν σκλάβο ή έναν εγκληματία τα βασιλικά εμβλήματα , με όλη την εξουσία που αυτά επιφέρουν, όμως όταν τέλειωνε η εορτή τους καταδίκαζαν σε θάνατο] δημιουργείτο λοιπόν μία εικόνα ενός αληθινά "αντεστραμμένου κόσμου", στον οποίο όλα γίνονταν αντίθετα από την κανονική τάξη. Επρόκειτο  δηλαδή για μία ανατροπή των ιεραρχικών σχέσεων, που γενικά, αποτελεί ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά  του  σατανισμού. 

Φαίνεται από αυτά τα παραδείγματα ότι υπάρχει πάντα, στις εορτές αυτού του είδους, ένα  καταχθόνιο στοιχείο, και είναι αξιοσημείωτο ότι ακριβώς αυτό το στοιχείο αρέσει στoν όχλο και ερεθίζει την ευθυμία του: είναι πράγματι κάτι πολύ κατάλληλο, μάλιστα πιο κατάλληλο από κάθε άλλο πράγμα, για να ικανοποιήσει τις τάσεις του εκπεσμένου ανθρώπου, εφόσον αυτές οι τάσεις τον σπρώχνουν να αναπτύξει ιδιαίτερα τις λιγότερο  εξυψωμένες δυνατότητες της ύπαρξης του. Τώρα, ακριβώς σε αυτό βρίσκεται ο πραγματικός λόγος αυτών των εορτών: πρόκειται, εν ολίγοις, για τη ''διοχέτευση'', κατά κάποιο τρόπο, αυτών των τάσεων ώστε να καταστούν όσο γίνεται πιο αβλαβείς, προσφέροντάς τους την ευκαιρία να εκδηλωθούν, αλλά μόνον για σύντομα χρονικά διαστήματα και σε καθορισμένες συνθήκες, δίνοντας έτσι σε αυτή την εκδήλωση περιορισμένα όρια που δεν επιτρέπεται να ξεπεραστούν.  

Εάν πράγματι αυτές οι τάσεις δεν θα μπορούσαν να λάβουν μία ελάχιστη ικανοποίηση, δεδομένης της παρούσας κατάστασης της ανθρωπότητας, θα υπήρχε ο κίνδυνος να εκραγούν. [Στο τέλος του Μεσαίωνα, όταν οι αλλόκοτες εορτές για τις οποίες μιλήσαμε, σταμάτησαν να διεξάγονται, παράχθηκε μία ανάπτυξη της μαγείας χωρίς καμία αναλογία με εκείνο που συνέβαινε στους προηγούμενους αιώνες.]

Εκτός από αυτή την γενική εξήγηση, που είναι πλήρως προφανής εάν θελήσουμε να συλλογιστούμε σωστά, υπάρχουν μερικές χρήσιμες παρατηρήσεις όσον αφορά πιο ιδιαίτερα τα "μασκαρέματα", που διαδραματίζουν μία σημαντική λειτουργία στο καρναβάλι και σε άλλες παρόμοιες εορτές: οι μάσκες του καρναβαλιού είναι γενικά απαίσιες και θυμίζουν τις περισσότερε φορές δαιμονικές μορφές ή  μορφές  ζώων , έτσι ώστε να συμβαίνει, κατά κάποιο τρόπο, ένας είδος απεικονιστικής ''υλοποίησης'' εκείνων των κατωτέρων τάσεων, στις οπoίες γίνεται επιτρεπτό να εξωτερικευθούν.

Εξάλλου, καθένας θα διαλέξει φυσικά μεταξύ αυτών των μασκών, σχεδόν ασυνείδητα, εκείνη που καλύτερα του ταιριάζει, δηλαδή, εκείνη που αντιπροσωπεύει ότι είναι πιο ταιριαστό με τις τάσεις του, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μάσκα, που υποτίθεται ότι κρύβει το πραγματικό πρόσωπο του ατόμου, αντίθετα εμφανίζει σε όλους εκείνο που αυτός πραγματικά φέρνει μέσα του, αλλά συνήθως το αποκρύπτει.

Για να τελειώσουμε αυτές τις σύντομες αναφορές, θα προσθέσουμε ότι, εάν οι εορτές αυτού του είδους χάνουν όλο και περισσότερο σημασία και τώρα πλέον φαίνεται ότι μόλις που προκαλούν το ενδιαφέρον των μαζών, το γεγονός είναι ότι, σε μία εποχή σαν την δική μας, έχασαν πραγματικά τον λόγο της ύπαρξης τους [αυτό σημαίνει ότι αυτές δεν είναι πια παρά «προλήψεις» με την ετυμολογική έννοια της λέξεως]: πράγματι, πως θα μπορούσε να υπάρχει ακόμα το πρόβλημα της οριοθέτησης της ''αταξίας'' και του κλεισίματός της εντός ορίων αυστηρά καθορισμένων, όταν αυτή είναι διαδεδομένη παντού και εκδηλώνεται διαρκώς σε όλα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας; Έτσι, η σταδιακή εξαφάνιση αυτών των εορτών, εάν περιοριστούμε στην εξωτερική  εκδήλωσή τους  και σε μία οπτική καθαρά αισθητική, θα μπορούσε να μας χαροποιεί εξαιτίας  της αντιαισθητικής, κακόγουστης  όψης  που αναπόφευκτα λαμβάνουν , αντίθετα όμως, αυτή η εξαφάνιση αποτελεί, εάν πάμε στο βάθος των πραγμάτων, ένα ανησυχητικό σύμπτωμα, επειδή μαρτυρεί ότι η αταξία εισέβαλε σε όλη την πορεία της ανθρώπινης  ύπαρξης και γενικεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε εμείς να ζούμε στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να ειπωθεί, σε ένα δυσοίωνο "διαρκές καρναβάλι". 

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025

Για γέλια και για κλάματα...

Η σιωπή !

 


Στοίχοι παραινετικοί «Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες καὶ λοιποί, πτωχολογιά»

Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα οστό, οι Κατακόμβες του Παρισιού και κείμενο
Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες καὶ λοιποί, πτωχολογιά,
θάνατος μᾶς περιμένει νέους γέρους καὶ παιδιά.
Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε, εἰς τῆς γῆς τὰ ἀγαθά,
ἐπειδὴ καὶ πάντα ταῦτα εἶναι περιττά.
Γῆ εἶναι τὰ σώματά μας εἰς τὸ χῶμα θὰ θαπτοῦν,
στὴν Δευτέραν παρουσίαν, αἱ ψυχαί μας θὰ κριθοῦν.
Δὲν μᾶς συνοδεὺει τότε πλοῦτος, δόξα καὶ τιμή,
ὅλα ἐδῶ τὰ παραιτοῦμεν καὶ πηγαίνομεν γυμνοί.
Ἐπλανήθηκε ἡ φύσις, εἰς τοῦ κόσμου τὰ φθαρτά,
κι’ὅσα τὴν ψυχὴ μας βλάπτουν κείνα θέλει νὰ ζητᾷ.
Ζήλευε τοὺς ἐναρέτους ἐπιθύμει τοὺ καλούς,
καὶ μὴν βάλεις εἰς τὸν νού σου τοὺς κακοὺς τοὺς λογισμούς.
Ἤκουσα εἶδον πολλάκις ὅτι εἶπανε πολλοί,
σὰν γεράσουν καὶ χορτάσουν κάμνουσι τὴν ἀποχήν.
Θανατώνεται τὸ σώμα, μένει ἡ ψυχὴ γυμνή,
κλαίει, χύνει μαύρα δάκρυα καὶ κανείς δὲν τὴν ἐλεεῖ.
Ἴδετε, ἴδετε, ἀδελφοὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας τούτης,
χάριν ἂς φροντίσωμεν διὰ τὴν ἀθάνατον ψυχήν μας.
Κάλιον διορθώσου τώρα ποὺ ἔχεις καιρό,
παρὰ νὰ φλογίζεσαι τότε εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός.
Λυπηθείτε τὴν ψυχήν σας, ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί,
χύσατε τὰ δακρυά σας εἰς τὴν πρόσκαιρον ζωὴν.
Μὴν ὁρέγεσθε τοῦ κόσμου πράγματα προσωρινά,
ὅτι ὁ Χριστός μας τάζει τὴν αἰώνιον χαρά.
Νὰ ἦτο βολετό νὰ πάγῃς εἰς τὸν ᾍδην καὶ νὰ δῇς,
εἰς καμμίαν χαρὰν τοῦ κόσμου δὲν γυρίζεις νὰ ἰδῇς.
Ξαφνικὰ φθάν’ ὁ χειμῶνας καὶ θερίζει τὴν ζωὴν
θερίζει καὶ τὴν δόξαν τὴν ματαίαν καὶ τερπνήν.
Ὅλοι μας τὰ θεωροῦμεν καὶ προβλέπομεν καλὰ,
πὼς ὁ κόσμος εἶναι πλάνος καὶ ὁλονὲν μᾶς ἀπατᾷ.
Πάντες τιμήσατε τὴν ἀρετὴν νὰ λάβητε βραβεῖον,
τὴν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ χαρὰν ἄνευ δακρύων.
Ρώτα τοὺς ἀποθαμμένους εἰς τὸν ᾍδην πὼς περνοῦν,
ὅτι τὰ σκωλήκια ὅλους τοὺς καταλοῦν.
Σώζονται τὰ ψεμμάτά μας ἀμαυρώνεται τὸ φῶς,
χάνεται κι’ ἡ νοστιμάδα κι’ ὅλος μας ὁ στολισμός.
Τίποτε δὲν διαφεύγει ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τὸν νοῦν,
ὅλα τὰ κρυπτὰ τοῦ κόσμου, ἐκεῖ θὰ φανερωθοῦν.
Ὑπηρέται καὶ κριταῖ Ἄθεοι καὶ Χριστιανοί,
ὅλοι θὰ παρασταθοῦμεν εἰς τὸν φοβερὸν Κριτή.
Φὰγε σύμμετρα καὶ πιέ δὸς καὶ κανενὸς πτωχοῦ,
διὰ νὰ ἒχῃς τότε παρρησία στὸ κριτήριον τοῦ Χριστοῦ.
Χάνονται τὰ σώματά μας χάνονται καὶ τὰ ὀστᾶ
στὴν δευτέραν παρουσίαν γίνονται πάλιν σωστά.
Ψεύτικη εἶναι τώρα ἡ δόξα ψεύτικη καὶ ἡ τιμὴ
καὶ ὡς ὄνειρον τὰ πλούτη καὶ ὡσὰν ἄνθος ἡ ζωή.
Ὦ ψυχή μου παναθλία λυπημένον μου κορμί,
κλαύσατε ἀπὸ καρδίας τώρα ὅπου εἶσθε μαζί