Πρόσεχε μην ξεγελαστείς από τη θαλασσινή αυτή ηρεμία και τα πολύχρωμά της πουλιά και ψάρια η θάλασσα λέει αλήθεια μόνο όταν είναι φουρτουνιασμένη. του Ziya Movahed
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2025
Ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή. Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι.
Το καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης!». Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τι δύναμη έχει η ταπείνωση!
Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος». Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, να ακτινοβολή. Όταν ο άνθρωπος παίρνη όλο το σφάλμα πάνω του, τον λούζει η Χάρις του Θεού. Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία η δική μου υπερηφάνεια να κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, αλλά το πρόσωπό του έλαμπε! Το ίδιο πρόσεξα προ ημερών και εδώ. Ήρθαν μερικές αδελφές να συζητήσουμε. Είπαμε διάφορα˙ αναγκάστηκα να τις μαλώσω πολύ. Μία από αυτές δεν βοηθήθηκε καθόλου˙ κρύα ήρθε, κρύα έφυγε˙ μόνον εκεί πέρα έλεγε τα κουσούρια των άλλων χαρτί και καλαμάρι - βλέπεις, όποιος δεν κάνει δουλειά στον εαυτό του, έχει αυτό το ..χάρισμα! Μία άλλη στρυμώχθηκε, μέχρι που έκλαψε. Ταπεινώθηκε, αλλά μετά έλαμπε το πρόσωπό της. Βλέπετε τι κάνει ένας ταπεινός λογισμός με συντριβή! Αμέσως πάνε όλα τα κουσούρια στην άκρη, τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του˙ ενώ με έναν λογισμό υπερήφανο ή βλάσφημο σκοτεινιάζει. Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή μας ένας πολύ ταπεινός λογισμός που θα φέρη για μια στιγμή ο άνθρωπος, δεν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί. -
Γέροντα, αν κάποιος είναι υπερήφανος και βάλη έναν ταπεινό λογισμό, θα τον βοηθήση ο Θεός;
- Εμ, αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό δεν θα είναι υπερήφανος˙ θα είναι ταπεινός και θα τον βοηθήση ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός˙ πάει μία από ‘δω - μια από ‘κει, ανάλογα με το τι λογισμό έχει. Ο υπερήφανος, αν βάλη έναν ταπεινό λογισμό, βοηθιέται. Και ο ταπεινός, αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, παύει να είναι ταπεινός. Είναι κανείς σε καλή πνευματική κατάσταση; Αν υπερηφανευθή, τον εγκαταλείπει η Χάρις του θεού και φθάνει σε άσχημη κατάσταση. Είναι σε άσχημη κατάσταση, γιατί έκανε λ.χ. κάποιο σφάλμα; Αν συναισθανθή το σφάλμα του και μετανοήση ειλικρινά, έρχεται η ταπείνωση και φθάνει σε καλή κατάσταση, γιατί η ταπείνωση φέρνει την Χάρη του Θεού. Αλλά, για να γίνη η ταπείνωση μόνιμη κατάσταση στον άνθρωπο, ώστε να παραμείνη μέσα του η Χάρις του Θεού, χρειάζεται δουλειά πνευματική.
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
«Ποιός είσαι εσύ που λες: «εγώ και εγώ»;
Από πού κατέβηκες;
Από που ήρθες;
Εκ του μη όντος δεν ήρθες στον κόσμο;
Από μια χούφτα χώμα δεν σε έπλασε ο Θεός;
Και πάλι, τί έχεις να γίνεις νομίζεις, μετά τον θάνατό σου;
Χώμα!
Σαν τι θεωρείς λοιπόν τον εαυτόν σου και κρατάς αυτό το εγώ;».
Όσιος Άνθιμος της Χίου
Ρωτήσαμε κάποτε τη Γερόντισσα Γαλακτία: – Τί είναι το διορατικό χάρισμα;

Αυτό δεν πουλιέται
Μια παλιά ιστορία λέγει:
Κάποτε ο διάβολος το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ-μάρκετ, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα του.
Ανάμεσα στα εμπορεύματα του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε βάλει μια πινακίδα που έλεγε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ. Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν, το παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και ανυποχώρητος.
Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ό,τι άλλο θέλετε, μπορώ να το πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό μου είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω, εκείνα που δεν θα μπορούσα να τα κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!…
Ποιό ήταν αυτό το εργαλείο;
Ένας που θέλησε να το περιεργαστεί λίγο καλλίτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.
Και πράγματι. Όταν στη καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα!
Γι’ αυτό και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχρηστέψουμε το όπλο αυτό του διαβόλου.
Πώς όμως θα το αχρηστέψουμε;
Ας ακούσουμε, τί μας λέει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος:
«Η έλλειψη πίστης στο Θεό προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτός χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και στο Θεό, με σκοπό να μας χωρίσει μια για πάντα από το Θεό!
Αυτό τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο διάβολος αυτό το ξέρει. Και γι’ αυτό αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στο Χριστό.
Πώς;
Άλλοτε σπέρνει μέσα στη ψυχή μας αμφιβολίες.
Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρέσει ο Χριστός! Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία. Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ μπορείτε!
Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!.., Και αν ο διάβολος δεν σας το παραδίνει το όπλο του αυτό, αρπάξτε το του με τη βία!… Διώξτε και καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς.
Μην ξεχνάτε ποτέ ότι:
Ο Κύριος θέλει τη σωτηρία όλων μας. Και συνεπώς και τη δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας φωνάζει: «Δεύτε προς με… καγώ αναπαύσω υμάς». Μη νομίζετε, ότι το ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι! Ο Κύριος το έσπειρε στη ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί.
Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνει στη ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν πρόκειται να σωθείτε.
Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη.
Μην ξεχνάτε, ότι «ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι». Και έχει ένα πόθο:
Να ελεεί. Να ελεεί. Να ελεεί».
(Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, «Αγαλλίαμα Καρδίας»)
Η μοναξιά ενός φανταστικού φίλου
Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (4)
Μόνον
τώρα, αφού πρώτα κατανοήσουμε την σπουδαιότητα που είχε η Βάπτιση,
προσωπικά, για τον Ιησού, μπορούμε να υπολογίσουμε και την σπουδαιότητα
που αντιπροσώπευε για την Εκκλησία και να αξιολογήσουμε πλήρως τις
δηλώσεις των Πατέρων σχετικά με το γεγονός «Είναι σε εμάς -γράφει ο
Μ.Αθανάσιος- που απευθύνεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος πάνω στον
Ιησού στον Ιορδάνη. Είναι για τον Αγιασμό μας, ώστε να γίνουμε μέτοχοι
του χρίσματος και να μπορεί να λεχθεί σε μας: Δεν γνωρίζετε πώς είστε ο
Ναός του Θεού και το Άγιο Πνεύμα κατοικεί σε σας (1 Κορ 3,16)».
Κοιμήθηκε ο Γέροντας Κοσμάς, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Στομίου Κονίτσης, διάδοχος του Αγίου Παϊσίου στο μοναστήρι αυτό..
Ήταν τραπεζικός και τα άφησε όλα για τον Χριστό.. συνεργάτης του αειμνήστου αγιασμένου Δεσπότη μας Σεβαστιανού.
Πνευματικός - Εξομολόγος πολλών ψυχών...
Και για χρόνια μόνος του στο Στόμιο.
Όποιος έχει πάει ξέρει τι πάει να πει Στόμιο...
Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ; ἐν τῷ φυλάξασθαι τοὺς λόγους σου.
(Ψαλμός 118, 9)
Με ποιο τρόπο θα πετύχει ο νέος στη ζωή του και θα κατορθώσει να προφυλαχθεί από κάθε κίνδυνο και παγίδα του κόσμου;
Τηρώντας με ακρίβεια τους λόγους.
Μας έλεγε μια φορά που ανεβήκαμε στο Στόμιο ότι η ζωή του νέου καταξιώνεται μόνο όταν είναι κοντά στον Θεό...
Έλεγε ξανά και ξανά να εκτιμήσουμε την μεγάλη δύναμη του Ψαλτηρίου, να μην το αφήνουμε από τα χέρια μας.
"Πολύ μεγάλη,παιδιά μου, η δύναμη των Ψαλμών του Δαυίδ..."
Κύριος οίδε, σε πόσες πνευματικές μάχες είχε ως πανοπλία του το Ψαλτήρι...
Χωρίς υπερβολή, αν τον έβλεπες μπροστά σου, έλεγες μέσα σου ότι ξεκόλλησε από κάποια τοιχογραφία Οσίου..
Πήγε με χαρά να συναντήσει τη Μάνα Παναγιά την οποία μια ολόκληρη ζωή υπηρέτησε, αλλά και τον Άγιο προκάτοχό του...
Καλό Παράδεισο, πατέρα!
Που πάς ψυχή;
Η Κρήτη του Ρούντο Σβάρτς
Ο Ρούντο Σβαρτς έφτασε στην Κρήτη στις 30 Ιανουαρίου του 1943. Το νησί δεν υπήρξε γι’ αυτόν μόνο, ή κυρίως, μια κατεχόμενη περιοχή και ένα από τα πολλά πεδία του πολέμου. Ο Σβαρτς εξοικειώθηκε με τον τόπο, αγάπησε τους ανθρώπους, τη φύση και τα μνημεία. Ακούμπησε τη ζεστή ματιά του στους ανθρώπους και τα πράγματα, αποτύπωσε και κατέγραψε εικόνες με ενδιαφέρον ερασιτέχνη αρχαιολόγου, λαογράφου και φυσιοδίφη.
«4 Ιουνίου 1943»
Ιδιαίτερα το σούρουπο η εικόνα είναι ωραία, όταν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από τους πάγκους αυτή την ώρα, πίνουν καφέ, ρακί ή κρασί και κουβεντιάζουν. Ξεχωρίζουν σαν σιλουέτες στην ανοιχτόχρωμη έξοδο, ενώ από τα μαγαζιά η σκιά του φωτός από τις λάμπες λαδιού γλιστρά στο δρόμο. Η εικόνα αυτή μου θύμισε στην επίδραση του φωτός σε αρκετά έργα του Ρέμπραντ», σημειώνει στις 4 Ιουνίου 1943 στο ημερολόγιο του καθώς περιδιαβαίνει στους δρόμους των Αρχανών ο στρατιώτης της Βέρμαχτ Ρούντο Σβαρτς, ζωγράφος στο επάγγελμα στην πολιτική του ζωή.
«13 Φεβρουαρίου 1944»
Σήμερα είναι Κυριακή πρωί. Ο ήλιος λάμπει και με δελεάζει για οδοιπορικό και έτσι αρπάζω το μπλοκ ζωγραφικής μου και περπατώ στα Μάλια και το χώρο ανασκαφής του τότε μινωικού πολιτισμού. Ο δρόμος με οδηγεί κατά μήκος της παραλίας και έχω πάντα το γραφικό ελκυστικό πανόραμα του κόλπου των Μαλίων.
Πορτρέτο του Rudo στην Κνωσό. Βρέθηκε στην Κρήτη, στρατιώτης της Wermacht. Δεν έριξε ούτε μια τουφεκιά. Ζωγράφιζε και φωτογράφιζε.
Κρατούσε ημερολόγιο...
Η μάτια περιπλανιέται στη μαύρη αίθουσα. Πέφτει στην προθήκη με τα προσωπικά του αντικείμενα...
Και τα ημερολόγια του...
Δίπλα η φωτεινή αίθουσα με τα λάδια, τα παστέλ, τις ακουαρέλες και τα μολύβια.
Τη ζωγράφισε και την έβαλε να προσθέσει το όνομά της [κάρβουνο σε χαρτί]
Πιθάρια στη Φαιστό [ακουαρέλα]
Βοσκός στα Κεράσα [κόκκινο μολύβι]
Κνωσός, ξανά [ακουαρέλα]
Ο κόλπος της Μεσαράς, στο βάθος το όρος Κέδρος [κόκκινο μολύβι]
Οι παρυφές της Αυγενικής, στο βάθος ο Ψηλορείτης [Φωτογραφία]
[Φωτογραφία Κρητικού βοσκού]
Πιτσιρίκια στο χωριό Μητρόπολη της Μεσαράς [Φωτογραφία]
Αγία Γαλήνη [Φωτογραφία]
Γόρτυνα, Νυμφαίο [Φωτογραφία]
Φύλλο Ημερολογίου. Το μοναστήρι και η ηγουμένη της Παλιανής [μολύβι - μελάνι]
Σοκάκι στο Ηράκλειο. Στο βάθος ο Άγιος Τίτος [μολύβι]
Χαρουπιές στα Μάλια [Μολύβι]
Τον
Οκτώβριο του 2008 η Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών έγινε αποδέκτης
μιας γενναιόδωρης παραχώρησης. Οι κύριοι Ingo Schwarz-Quandt και Heinz
Schwarz, γιοι του Γερμανού ζωγράφου Rudo Schwarz, δώρισαν στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης ένα τμήμα του αρχείου και των έργων του πατέρα τους, ο οποίος, ως στρατιώτης της Βέρμαχτ, υπηρέτησε στην Κρήτη το 1943-44.
Το
κρητικό Αρχείο Rudo Schwarz περιλαμβάνει 18 ελαιογραφίες και πορτραίτα
με μολύβι ή κάρβουνο, ένα Φωτογραφικό Άλμπουμ με 460 περίπου
φωτογραφίες και ένα Ημερολόγιο 388 σελίδων, στο οποίο καταγράφεται η
περιήγησή του κυρίως στο νομό Ηρακλείου και το βορειοδυτικό τμήμα του
νομού Λασηθίου με ένθετα λεπτομερή σχέδια (ακουαρέλλες, παστέλ, σκίτσα
με μολύβι και πενάκι).
το δώρο ενός θανάτου
της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου
Κοντεύουν σαράντα ημέρες από την κοίμηση του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου. Εκείνες τις ημέρες μίλησαν πολλοί και ακούσθηκαν πολλά. Προβλήθηκαν ευτυχώς και συνεντεύξεις του, αλλά και ομιλίες του διάφορες.
Η ζωή του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου υπήρξε εξ αρχής δώρο του Θεού στην πιστή μητέρα του, η οποία τον κυοφόρησε και τον έφερε στον κόσμο με πολλή προσευχή και κίνδυνο της δικής της ζωής. Ο ίδιος προσπάθησε να αγαπήσει τον Θεό, καθώς έλεγε, κατά το «καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μαρκ. 12, 30-31). Προσευχόμενος κάποτε στην Αιθιοπία, σε ώρα που βρέθηκε κοντά στον θάνατο, είπε: «Θεέ μου, μπορείς να έχεις πολλά παράπονα από μένα∙ αλλά προσπάθησα να σε αγαπήσω». Και πρόσθεσε μιλώντας στον δημοσιογράφο: «Προσπάθησα να ζήσω μέσα σ’ αυτό το μυστήριο της αγάπης του Θεού… Δεν τα έχω καταφέρει πάντοτε, αλλά ξέρω ότι η προσπάθεια έχει το δικό της νόημα» (Συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, Δεκέμβριος 2017). Θεωρεί «ύψιστη πραγματικότητα, επαναστατική αλήθεια» τον λόγο του ευαγγελιστού Ιωάννου «῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ιω. Α΄4,16). Γι’ αυτό έλεγε: Δεν πιστεύομε στη δύναμη της βίας, αλλά στη δύναμη της αγάπης. Κρατηθείτε μακριά από την αγάπη της δύναμης, συμβούλευε. Κάποια άλλη φορά είπε ότι «η εξουσία της αγάπης μπορεί να μας απαλλάξει από την αγάπη της εξουσίας», η οποία συνδέεται με πολλά δεινά. Δυνατός πάντα ο λόγος του και χαρίεις, διότι ήταν λόγος αληθείας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεχωριστή δύναμη και χάρη προσδίδει το χιαστό σχήμα λόγου (δύναμη της αγάπης- αγάπη της δύναμης∙ αγάπη της εξουσίας - εξουσία της αγάπης), το οποίο τόσο απλά και φυσικά χρησιμοποιείται.
Εκείνος όλα τα έδωσε στον Θεό. Επέλεξε την αυταπάρνηση, όταν μια Μεγάλη Τρίτη ως έφεδρος αξιωματικός, άκουσε το του Ευαγγελίου∙ «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει» (Ιω. 12,24). Όπου τον κάλεσε η Εκκλησία, ανταποκρίθηκε χωρίς ποτέ να λογαριάσει κόπο, δυσκολίες, προβλήματα, κινδύνους. Όπου τον έστειλε, την τίμησε.
Στην Αφρική είχε να αντιμετωπίσει φτώχεια, αρρώστιες, φυσικούς κινδύνους, αλλά βρήκε ανθρώπους χαρούμενους που ήξεραν να τραγουδούν και να χορεύουν, ανέφερε σε μια ομιλία του. Όταν τους άφησε, για να βρεθεί στην Αλβανία, τους είπε πως τους αφήνει, επειδή κάποιοι άλλοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από αυτούς, και εκείνοι τον κατάλαβαν.
Και βρέθηκε στην Αλβανία, όπου, όπως ο ίδιος ανέφερε, «δεν παρέλαβε θρόνο, αλλά ανέλαβε ένα σταυρό». Βρέθηκε στη μόνη χώρα του κόσμου, όπου η πίστη στον Θεό είχε απαγορευθεί από το Σύνταγμα. «Ο Χριστός εκεί είχε σταυρωθεί και ταφεί για είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια», είπε. Βρήκε ερείπια εκκλησιών και καρδιές κλειστές από το κήρυγμα της αθεΐας και την καχυποψία. «Εκείνο που με στήριξε», είπε, «ήταν η αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι για τον εαυτό μου, αλλά ότι είχα μια αποστολή και έπρεπε να μου φθάνει μόνον ο Θεός». Αυτό του έδωσε τη δύναμη να κατανοήσει, να δικαιολογήσει και να θεωρεί αδικημένους αυτούς, οι οποίοι, μεγαλωμένοι στην αθεϊστική προπαγάνδα, τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία, όταν πρωτοπήγε.
Και τότε «ανοιχτήκαμε στις ανάγκες της κοινωνίας… Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο ήταν δικό μας… Δεν ήταν ορθόδοξοι, αλλά ήταν άνθρωποι που πονούσαν και χρειαζόντουσαν στοργή». Η αγάπη του στον Θεό πλάτυνε τόσο την καρδιά του, ώστε να χωράει όλους τους ανθρώπους. «Όλα τα δένδρα μπορούν να αναπτυχθούν ελεύθερα κάτω από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης», έλεγε. Υπήρξε συμπαραστάτης πάντοτε των πονεμένων και αναγκεμένων, χωρίς να διακρίνει τους ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους, το χρώμα, την εθνικότητα ή τη θρησκεία. Οι άνθρωποι όλοι είναι εικόνες Θεού και ως εκ τούτου σεβαστές. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν οικουμενικός, όχι οικουμενιστής. Όντας ξεκάθαρος και ανυποχώρητος στην ορθόδοξη πίστη του, αντιμετώπιζε με σεβασμό τα πιστεύω των άλλων, και όλους τους αγκάλιαζε.
Συγκλονιστική η γεμάτη ευγνωμοσύνη μαρτυρία του απλού Κρητικού, που μετέφερε το νεογέννητο παιδί του στην Αθήνα για θερμοκοιτίδα στο Νοσοκομείο Παίδων. Συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο στο αεροδρόμιο∙ έτυχε να συνταξιδεύουν. Ο Αρχιεπίσκοπος τον νοιάσθηκε να τακτοποιηθεί στο αεροπλάνο, να φθάσει στο Νοσοκομείο, να τακτοποιηθεί το παιδί και φρόντισε και για κείνον, έναν άγνωστο!
Έλεγε επίσης πως τα προβλήματα υπάρχουν για να τα λύνομε. Ως μαθητής ήταν, ως γνωστόν, άριστος και στα Μαθηματικά και θα μπορούσε να τον είχε κερδίσει το Πολυτεχνείο, όπως όλοι περίμεναν. Αυτός όμως προτίμησε τη Θεολογική Σχολή. Αργότερα ως καθηγητής της Θεολογικής Σχολής νοιάσθηκε για τους φοιτητές που βρέθηκαν στην εξέγερση της Νομικής και κατόπιν του Πολυτεχνείου και ύστερα στα κρατητήρια της Ε.Α.Τ - Ε.Σ.Α., σε μια εποχή που ήταν επικίνδυνο να εκφράζεσαι ελεύθερα.
Ευφυέστατος, με μόρφωση μεγάλη, πολύγλωσσος, με συγγραφικό έργο αξιόλογο, εγνωσμένου κύρους και με πολλούς τιμητικούς τίτλους, εκπλήσσει με τις γνώσεις του. Και συγχρόνως είναι τόσο ταπεινός! Την ίδια μέρα που αναγορεύθηκε Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων στη Θεολογική Σχολή Αθηνών εκλέχθηκε και Επίσκοπος Ανδρούσης από την Εκκλησία της Ελλάδος. «Αναστάσιε, μην ξεχνάς ότι είσαι πάντα φοιτητής και πάντα διάκονος», είπε στον εαυτό του. Στο σχόλιο δημοσιογράφου ότι επιτέλεσε μεγάλο έργο, ένα θαύμα, απάντησε: «Το θαύμα του Θεού. Εμείς υπηρέτες του». Η ταπεινολογία δεν έχει σχέση με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Είναι βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής, αλλά και τηρητής της. Στην προσωπικότητά του αληθεύει το «ὅσῳ μέγας εἶ, τοσούτῳ ταπεινοῦ σεαυτόν, καὶ ἔναντι Κυρίου εὑρήσεις χάριν· ὅτι μεγάλη ἡ δυναστεία τοῦ Κυρίου καὶ ὑπὸ τῶν ταπεινῶν δοξάζεται» (Σοφ. Σειρ. 3,18-20). Άλλοτε πάλι, όταν τον ανακήρυξαν επίτιμο δημότη Λάρισας, αναφέρθηκε με αρχοντική λεπτότητα στα επαινετικά λόγια του δημάρχου Λαρίσης για το σημαντικό έργο του: «Ο δήμαρχος με την καλοσύνη του έχει ένα φακό και τα μεγαλώνει όλα τα πράγματα…», σχολίασε.
Καταπλήσσει επίσης η εσωτερική ελευθερία του και η σχετική τοποθέτησή του. «Μάθετε να αντιμετωπίζετε το θέλημα του Θεού και να είσαστε ελεύθεροι από το δικό σας θέλημα», συμβούλευε. «Να είσαστε ελεύθεροι από την απαίτηση της ευγνωμοσύνης των άλλων, ελεύθεροι από το παράπονο, την πικρία, την αγανάκτηση». Τον δρόμο που υποδείκνυε, τον βάδιζε πρώτα ο ίδιος. Τρόπος της ζωής του ήταν η θυσία του εαυτού του. Προσπερνούσε τα πολύ δύσκολα με το «Θεέ μου, είμαι στα χέρια σου». Το πίστευε βαθιά. Τον εγωκεντρισμό θεωρούσε αίτιον πολλών κακών. Το αντίθετο της ειρήνης είναι ο εγωκεντρισμός, ο οποίος φέρνει την κενοδοξία και την απληστία, είπε κάποτε. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ως αιτία πολέμου τη διαφορετική θρησκευτική πίστη. «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το λάδι της θρησκείας, για να δυναμώνει τη φωτιά των συγκρούσεων. Το λάδι του θρησκευτικού βιώματος πρέπει να χρησιμοποιείται για να επουλώνει πληγές, και όχι για να αναζωπυρώνει τη φωτιά των πολεμικών συρράξεων», διακήρυττε.
Τον υποδέχθηκαν στην Αλβανία 14-15 άνθρωποι, αλλά οι περισσότεροι τον είδαν με καχυποψία, και κάποιοι με εχθρότητα! Άλλοι τον αντιμετώπιζαν ως μυστικό πράκτορα ξένων συμφερόντων. Και εκείνος σχολίαζε: «Μαζεύομε τις πέτρες που μας πετάνε και κτίζομε». Βρήκε την Εκκλησία της Αλβανίας κατεστραμμένη. Ως βασικές αρχές για την επανασύστασή της θεώρησε τη σωστή διάγνωση της κατάστασης, τη λειτουργία και κατήχηση στις τοπικές γλώσσες και τον γηγενή κλήρο. Νοιάσθηκε για τις ανάγκες όλων αδιακρίτως, ενδιαφέρθηκε για την υγεία και την παιδεία. Για το έργο αυτό έγινε αυτός, ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πανεπιστημιακός Δάσκαλος, ο Ακαδημαϊκός, ο επίτιμος Πρόεδρος …, «διεθνής επαίτης». Φρόντισε ακόμη για την οικονομική αυτονομία και αυτάρκεια της Εκκλησίας της Αλβανίας. Όλα τα έδωσε για τον λαό, που ο Θεός τον κάλεσε να υπηρετήσει. Και είχε πολλά να δώσει, γιατί είχε πολλά χαρίσματα! Σε αυτά συγκαταλέγεται και το ότι ήξερε να επιλέγει τους συνεργάτες του.
Για όλα αυτά, η κοίμησή του υπήρξε συγκλονιστικό γεγονός! Τον κατευόδωσε πλήθος λαού κάθε ηλικίας, επίσημοι και ανεπίσημοι, πιστοί αλλά και διαφορετικής ιδεολογίας άνθρωποι, όλοι με έναν καλό λόγο για εκείνον και με θαυμασμό για το έργο του.
Όντως, «… Ο μέγας στύλος της εν Αλβανία Εκκλησίας έπεσε», όπως είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Έπεσε και φάνηκε το μέγεθος της προσφοράς του! Έπεσε και έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του! Έπεσε και φάνηκε η ευλογία του Θεού, δώρο στην Ορθόδοξη Εκκλησία για τα πολύ δύσκολα. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος πέρασε στην ανάπαυση της αιωνιότητας! Έζησε στη γη, αλλά ως πολίτης του ουρανού. Η ζωή του ήταν εφαρμοσμένο το Ευαγγέλιο.
Γι’ αυτό ζωογόνησε την πίστη μας, ανέστησε στις ψυχές μας την ελπίδα και μας δίδαξε ότι μπορούμε να πορευόμαστε χαρούμενοι στις δυσκολίες της καθημερινότητας, διότι είμαστε στα χέρια του Θεού, και διότι η προσπάθεια έχει τη δική της αξία. Καύχημα της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας, στήριγμα των πιστών, παράδειγμα φωτεινό των ημερών μας, δώρο του Θεού στον κόσμο, σε μια εποχή που οι προκλήσεις απειλούν και την ουσία της υπάρξεώς μας.
Ας είναι ένα ευχαριστώ από καρδιάς τούτο το κείμενο για το μεγάλο δώρο του Θεού, τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε εκείνον άρεσε ιδιαίτερα το « Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15). Και εμείς ομολογούμε: “Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ” (Ψαλμ.67, 36).
The best way to make children good is to make them happy.
Ο καλύτερος τρόπος για να κάνετε τα παιδιά καλά είναι να τα κάνετε ευτυχισμένα.
OI ΚΡΥΦΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ
![]() |
Σατουρνάλια |
![]() |
Η "εορτή των τρελλών" |

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025
Στοίχοι παραινετικοί «Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες καὶ λοιποί, πτωχολογιά»
